“Van het eerste infarct had ik vrij weinig last”, vertelt Richard. “Ik hoefde ook niet in het ziekenhuis te blijven of te revalideren. Na het tweede infarct was dit een ander verhaal. We waren helaas niet op de hoogte van het risico op herhaling waardoor we ons pas laat meldden in het ziekenhuis. Steunend op Heidy liep ik het ziekenhuis in, maar al snel was ik halfzijdig verlamd en kon ik niet meer opstaan. We zijn enorm geschrokken. Na een dikke week ziekenhuis werd ik opgenomen bij Adelante in Hoensbroek, op de afdeling CVA Stepped Care Unit (CSCU, red.) voor een revalidatietraject. Ik was daar gelukkig erg op mijn plek.”
Richard: “Uiteindelijk verbleef ik drie maanden intern. Ik ging heel goed vooruit en was blij met de resultaten die ik boekte. Ik vond de sfeer heel positief; iedereen zei gedag en was naar omstandigheden vrolijk. Ik zat echt in een positieve vibe in die tijd en had maar één doel voor ogen: beter worden. ‘Ik zal ze eens wat laten zien!’, was mijn gedachte. Na klinisch ontslag ging ik nog tot augustus 2 à 3 keer per week naar Adelante voor dagbehandeling. Ik was bijna klaar met revalideren, voerde al gesprekken om weer te gaan werken, toen het noodlot toeslag en ik mijn derde herseninfarct kreeg. De grote vraag was of ik weer opnieuw zou moeten worden opgenomen bij Adelante. Uiteindelijk is besloten dat ik dagverpleging kreeg. Het was een heel pittige tijd waarin ik het mentaal ook zwaar heb gehad. Maar ik kwam er bovenop en werd weer positief. Ondanks dat ik begin december nog een klein vierde infarct heb gehad. Op 17 december rondde ik de revalidatie eindelijk af. Ik kan weer lopen en praten, al gaat het moeizaam.”
Heidy: “Het was voor ons als gezin een heel zwaar jaar, alles is veranderd. Wij zochten Richard heel vaak op toen hij bij Adelante verbleef. We werden gelukkig goed betrokken bij het traject door de behandelaars. In het begin kregen we meeloopdagen en ik heb zelfs deelgenomen aan een tienweekse cursus over hersenletsel. Het fijnste aan Adelante, en dat vind ook Richard, is de betrokkenheid van de medewerkers. Iedereen is ontzettend begaan met je.” Richard vult aan: “En het zien van andere patiënten werkt heel relativerend. Het kan echt altijd erger. Daarnaast leer je veel van elkaars ervaringen.”
Tijdens de opname bij Adelante hebben Heidy en Richard een bijzonder liefdadigheidsproject op poten gezet. Ze verzamelden kleine cadeautjes, pakten deze in en plakten er een handgeschreven briefje op met de tekst: ‘Hallo, neem je me mee? Ik lig hier speciaal voor jou om jou een glimlach te geven. Liefs van mij.’. Deze cadeautjes met anonieme afzender verstopten ze door heel Adelante en zelfs buiten. In totaal werden er van maart tot december 556 cadeautjes verstopt. Heidy: “Familie, vrienden, op een gegeven moment hielp iedereen mee. Het idee was om cadeautjes te verzamelen die we thuis hadden liggen, dingen die je zelf hebt gekregen maar waar je niets mee doet. Denk aan flesjes zeep of kaarsjes. Het inpakken en verstoppen van deze cadeautjes heeft ons een enorm goed gevoel gegeven, het werkte therapeutisch. Het gaf ons energie en vreugde. Daarnaast bezorgde het de ontvanger een glimlach op zijn gezicht, en dat is zó fijn. We zijn wel eens blijven staan en toekijken van een afstandje om de reacties te zien. Vaak wisten mensen niet goed wat ze ermee moesten. Er werden zelfs cadeautjes bij de receptie afgegeven als gevonden voorwerpen. Totdat de ontvanger gewezen werd op het briefje. Het idee is afkomstig van een Facebookgroep. De cadeautjes worden ‘dropjes’ genoemd omdat ze overal ‘gedropt’ worden. Ze moeten aan bepaalde eisen voldoen, zo moet bijvoorbeeld zichtbaar zijn wat er in het pakje zit. We hadden toestemming van Adelante om ons project onder deze voorwaarden uit te voeren. We hebben het gedaan omdat er zóveel ellende was om ons heen… we wilden een klein glimlachje op de gezichten toveren. En dat is gelukt. We hebben het nooit gedaan voor de complimenten, het was volledig anoniem. Omdat het project nu is afgerond mag onze naam wel bekend worden.”
Richard: “Inmiddels is gebleken dat ik zo goed als zeker een genetische afwijking heb die de infarcten veroorzaakt. Niemand kan voorspellen of het nogmaals gebeurt. Ik heb echter de keuze gemaakt om niet in angst te leven. Het is niet anders en ik ga wat van mijn leven maken samen met Heidy en de jongens. Inmiddels is ons huis aangepast door vrienden, is de badkamer aangepast en heb ik een traplift. Ook kan ik gebruik maken van de Omnibuzz, ga ik drie keer per week naar de dagopvang omdat werken geen optie meer is en heb ik een scootmobiel gekregen. Mijn revalidatie is afgerond, al mag ik Adelante altijd bellen als er iets is.” Het afscheid van Adelante was wel een dingetje. Richard: “Ik miste de veiligheid enorm, en ook de vastigheid. Adelante voelde voor mij als een warme deken, een tweede thuis. Het is het beste dat me overkomen is. Maar ik ga nu een nieuwe toekomst tegemoet. En die zie ik positief in.”