De slijtage aan haar been werd steeds erger en met een aantal operaties werd haar been als het ware op nieuw geconstrueerd met nieuwe banden en een knieprothese. Door een bacterie waren weer nieuwe operaties nodig. Uiteindelijk had Joke geen keuze meer en maakte zij de moeilijkste beslissing in haar leven. Haar been werd geamputeerd. Ze wilde er niets van weten en er niet naar kijken maar samen met haar dochter ging ze door.
"Ik ging uit kijken naar een prothese zodat ik weer dingen kon gaan doen. Via een mederevalidante hoorde ik over het sportloket en de mogelijkheden om te bewegen tijdens en na revalidatie. En zo begon het balletje te rollen. Meer sport en bewegen kwam op mijn programma; in eerste instantie zonder prothese. Het zwemmen gaf mij rust; ik ben zelf nogal een druk type maar tijdens zwemmen vind ik volledig mijn rust. In zitbadminton voel ik juist de spanning, het zweten van inspanning en het wedijveren met anderen. Vooral het contact met andere mensen tijdens het bewegen vind ik leuk. Na het sporten voel ik mij lekker. Je krijgt meer zelfvertrouwen en doorzettingsvermogen. Als je je lichamelijk goed voelt is dat geestelijk ook beter. Ik krijg weer energie voor mijn hobby; het geven van kledingadviezen aan mensen met een lichamelijke beperking of mensen die een prothese hebben.
Het bewegen zonder prothese deed me goed en dat wilde ik ook met prothese. Vooral het dansen wil ik graag weer kunnen doen; ik weet dat het niet meer zo kan als voorheen maar toch. In de revalidatie maakte ik kennis met rolstoeldansen. Eigenlijk wilde ik niet rolstoeldansen; ik wilde zonder de rolstoel en met de prothese dansen. Maar de medewerkster van het Adelante Sportloket haalde me over om het uit te proberen; gelukkig maar. Inmiddels vind ik het superleuk en denk er zelfs aan om hierin les te gaan geven. Ik had niet gedacht dat ik het zo leuk zou vinden en mij daar zo in uit te kunnen leven. Ik ben inmiddels hard bezig met het in studeren van een tweede dans."