Een week na de diagnose kreeg Marianne hoogzwanger een borstbesparende operatie. Marianne: “Het was een bizarre tijd. Ik zakte door de grond, voelde alleen maar ongeloof. Weg is je leven, weg zijn je fijne toekomstplannen. Je hele leven wordt door het ziekenhuis overgenomen. Ik ben alleenstaande moeder, dat maakte de situatie nog wat ingewikkelder.”
Adrenaline versus chemo
Zoontje Semmy (inmiddels 2) werd met 38 weken zwangerschap via een keizersnede geboren. “Ik was erg verzwakt. Ondanks alle ellende was de geboorte van Semmy het mooiste wat me kon overkomen. Ik kreeg er een enorme adrenalinestoot van.” Hoe tegenstrijdig is het om in je kraamtijd, samen met je zoontje in het ziekenhuis te liggen omdat je bestraald moet worden? Marianne: “Ik kreeg 21 bestralingen in het MUMC+, en hierna nog eens acht chemokuren. In eerste instantie was ik bang voor de behandelingen, vooral voor de chemokuren. Maar toen kreeg ik vechtlust; ‘ik heb het, ik doorloop het en laat me niet beïnvloeden. Ik wil zelf de behandelingen ervaren en laat me niet gek maken door negatieve verhalen over bijwerkingen’. Ik ben er uiteindelijk relatief goed doorheen gekomen. Natuurlijk voelde ik me niet top. Ik was moe en had last van concentratie- en geheugenproblemen. Daarnaast was er die angst, die allesverlammende angst.”
Aan de bak
Al met al een complexe situatie, die van meerdere kanten tegelijk aangepakt moest worden om het herstel te bevorderen. Marianne kwam bij Adelante terecht voor een multidisciplinair oncologisch revalidatietraject. Ze vertelt: “Op dat moment ging het geestelijk helemaal niet goed met me. De adrenaline die ik na de geboorte van Semmy in me had was inmiddels verdwenen. Het besef van wat ik allemaal had meegemaakt, vrees voor de toekomst… Na een intake bij Adelante in Hoensbroek werd besloten dat ik verschillende modules ging doorlopen, een multidisciplinair traject dat zich deels afspeelde op het fijne nieuwe behandelplein. Een aantal maanden lang ging ik vier keer per week naar Adelante. Er moest hard gewerkt worden aan mijn conditie, verwerking en cognitief functioneren. Het was een zware taak, die bestond uit individuele gesprekken, groepstherapie, fysiotherapie en sport. Maar het deed me goed. Ik werd serieus genomen en de herkenning van lotgenoten was heel fijn. Ondanks dat ik een heel fijne achterban heb, begrijpt niemand je écht. Bij Adelante ontmoette ik mensen in gelijksoortige situaties, jong en oud, aan één blik hadden we genoeg.”
Een rijker mens
Marianne vervolgt: “De revalidatie bij Adelante heeft mij enorm geholpen om mijn nieuwe ik te vinden en om te gaan met hetgeen mij overkomen is. De behandelaren hebben me geleerd mijn ziekte te accepteren. Als mens ben ik veel rijker geworden door de kanker. Ik sta bewuster in het leven, vind niets meer vanzelfsprekend. Ik pluk de dag als nooit daarvoor. Ik haal het beste uit mezelf door positief in het leven te staan. Je moet door, er is geen pauzeknop. Ik heb gevochten voor wat ik waard ben. Ik haalde mijn kracht om deze ziekte te overwinnen uit mijn positieve gedachten, uit kleine dingen die me toch lieten genieten van mooie momenten. En dat ben ik blijven doen. Ik sta vol in mijn ‘gedroomde’ leven. Ik heb geleerd prioriteiten te stellen en om niet vooruit te denken. Dankzij mijn psychologe heb ik vertrouwen in mezelf en de toekomst gekregen. Zij gaf mij het gevoel dat het normaal was hoe ik me voelde. Ik weet nu dat angst en verdriet normaal zijn en dat het er ook mag zijn.”
Lang proces
Inmiddels zijn we ruim twee jaar verder vanaf de diagnose en gaat het naar omstandigheden goed met Marianne. Ze vertelt: “Ik ben zelfs weer gestart met werken, drie uurtjes per week. Ik ben heel dankbaar dat mijn collega’s en leidinggevenden van Zuyderland Heerlen zo medelevend zijn. Speciaal wil ik mijn teamleider Brian Dircks bedanken voor zijn ongekende steun en vertrouwen. Dit heb ik als zeer positief ervaren en zal ik altijd blijven koesteren. Mijn werk als verpleegkundige op de recovery betekent zoveel voor me, ik ben getrouwd met mijn werk. In de toekomst volgt nog een operatie en nog een revalidatietraject en dan hoop ik dat het klaar is en dat ik weer volop mag leven.”
“De angst zal altijd als een schaduw met me meereizen, maar ik probeer hem zo min mogelijk aandacht te geven. Want alles dat je aandacht geeft groeit. Vertrouwen komt immers te voet en gaat te paard. Ik probeer positief te blijven, daarom vind ik dit ook zo’n mooie passende uitspraak: ‘when life gives you 100 reasons to cry, show life that you have 1.000 reasons to smile’.