“In oktober 2014 stond ik op een middag thuis in de gang. "Uit het niets viel ik flauw en kwam in een nare positie terecht”, vertelt Linda. “Later bleek dat ik een epileptische aanval had gehad. Dit verklaarde ook waarom ik vaak flauwviel. Ik stond al op een wachtlijst voor onderzoeken hiervoor. Ik kwam dusdanig verkeerd terecht dat ik mijn nek brak, met een incomplete dwarslaesie (op hoogte C4/C5, red.) tot gevolg. Ik heb gewoon heel veel pech gehad.”
Linda wist direct dat het goed mis was. “Mijn hele lichaam vanaf mijn nek naar beneden voelde als priklimonade. Ik werd met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht waar een spoedoperatie volgde. Ik bleef rustig, voor mijn gezin. Toen ik hoorde dat ik een incomplete dwarslaesie had en dat er niets te zeggen was over mijn vooruitzichten, wist ik totaal niet waar ik aan toe was. Ik bleef positief, ondanks alles. Je kunt meteen opgeven of vechten om alles eruit te halen wat er in zit. Ik koos voor het laatste. Mijn grote drijfveer zijn steeds mijn kinderen geweest. Ik kon ze niet eens meer knuffelen. Dat was mijn grote doel: de kinderen kunnen knuffelen met open armen.”
“Na 5,5 week ziekenhuis werd ik overgeplaatst naar Adelante in Hoensbroek. Bijzonder was dat ik hier gewerkt had als voedingsassistente, ik kende Adelante dus, alleen vanuit een heel ander perspectief. Wat was ik blij om hier te zijn. Toen ik binnenkwam kon ik heel weinig. Ik kon nog niet zelfstandig zitten en kon alleen met mijn linkerhand een stukje brood vasthouden en mijn linkerknie optrekken. Maar al snel kreeg ik beetje bij beetje functies terug. Elke keer als mijn man en kinderen op bezoek kwamen kon ik iets meer. Dat werkte motiverend voor iedereen.”
“Het programma was druk en vermoeiend. Ik had veel therapieën en oefeningen, individueel en in groepsverband. Ik werd begrepen zonder veel te hoeven zeggen, dat was heel fijn. Ik haalde het beste uit mezelf door te blijven vechten en dankbaar te zijn met alle beetjes die ik terug kreeg. Ik ging mezelf uitdagen en dat werkte. Na ongeveer drie maanden opname mocht ik al naar huis. Ik was nog niet geheel zelfstandig maar door intensieve mantelzorg van mijn man kwam het goed.”
“Tijdens mijn klinische en later poliklinische revalidatie was er veel aandacht voor mijn arm-/handfunctionaliteit. Rechts was deze slechter dan links. Ik kreeg direct na de spoedoperatie in het ziekenhuis al spalken en handschoenen aangemeten door Adelante, om een functiehand te creëren. Dit zorgt ervoor dat je je hand in een bepaalde positie krijgt om later op een goede manier gebruik ervan te kunnen maken. Toen ik links enige beweging terugkreeg ging alles af en kreeg ik direct therapie. Mijn vingers werden gerekt en gestrekt en ik kreeg oefeningen gericht op het optimaliseren van de handfuncties. Rechts kwamen ook functies terug maar dit bleef helaas een beetje achter. Ergotherapeute Diana Vanmulken van het handenteam stelde toen een arm-/handoperatie voor mijn rechterarm voor. Omdat ik nog jong was en ervoor open stond en het relatief kort na het oplopen van de dwarslaesie was, maakte ik een goede kans op succes. Ik ging op consult bij plastisch chirurg dokter Kortleve* van het Zuyderland in Heerlen. Hij onderzocht welke pezen het beste in aanmerking kwamen voor een peesverlenging. Ik kreeg een zogenaamde proefblokkade om te kijken wat er uit de operatie te halen zou zijn. Ik merkte direct kortstondig resultaat. Toen werd besloten twee pezen in mijn onderarm te verlengen met als doel mijn hand weer te kunnen openen. Ik vond het spannend omdat ik één van de eersten was bij Adelante, maar had er een goed gevoel bij.”
“De operatie vond plaats in januari 2016. Dezelfde dag nog mocht ik naar huis. Ik had weinig pijn. Ik wilde meteen aan de slag maar er werd mij verteld toch echt twee weken rustig op te bouwen. Dat viel niet mee. Een dag na de operatie startte mijn revalidatie bij Adelante. Ik kreeg veel rek- en strekoefeningen en littekenmassage. Dit was wel pijnlijk maar ik onthield steeds dat ik het ergens voor deed. Beetje bij beetje kon ik mijn rechterhand steeds beter gebruiken. Ik oefende en oefende, ook thuis. Langzaam maar zeker kon ik weer heel gewone dingen doen zoals de hond aaien met open hand en iemand de hand schudden. Inmiddels is mijn linkerhand nog een beetje de assistente van de rechter, maar kan mijn rechterhand zoveel meer. Ik kan iedereen met een beperkte arm-/handfunctie de operatie aanraden. Ik ben heel erg tevreden over hoe het nu gaat. Ik kan mijn kinderen weer knuffelen als vanouds. Daar deed ik het voor.”
*Jan-Willem Kortleve is sinds 2017 met pensioen. Zijn opvolgers zijn Tom van Mulken en Mark Smeulders.