“Ik ben altijd heel erg sportief geweest. Ik fiets graag, samen met mijn man. Afgelopen jaar hebben we zelfs de Mont Ventoux beklommen. Op die bewuste Koningsdag dit jaar, mijn man en ik waren op vakantie in Valkenburg, ben ik op onverklaarbare wijze met mijn fiets gevallen. Mijn fiets blokkeerde, ik kreeg een takje in het wiel of iets dergelijks. Ik viel op de grond en had meteen in de gaten dat het goed mis was, ik kon alleen nog mijn hoofd bewegen. Mijn grote geluk was dat een chirurg uit het MUMC+ me had zien vallen en meteen kwam aansnellen. Hij fixeerde mij tot de ambulance kwam.”
“In het ziekenhuis bleek in eerste instantie niets uit alle onderzoeken. Totdat een MRI-scan gemaakt werd, toen pas bleek hoe vreselijk mis het was. Mijn nek was gebroken. Ik kreeg medegedeeld dat ik onmiddellijk geopereerd moest worden en dat mijn stembanden het konden begeven, mijn luchtpijp dicht kon gaan en ik zelfs kon komen te overlijden. Toen ik om 23.45 uur ontwaakte kon ik nog steeds alleen mijn hoofd bewegen. Wel voelde ik een soort stroomstootjes door mijn lijf gaan. Niemand kon iets over mijn toekomst zeggen, het voelde zo machteloos. Al na enkele dagen kon ik een hand minimaal bewegen. En een dag later mijn andere hand. Ik kon met pijn en moeite zelf eten in mijn mond doen, wat een overwinning. Dat gaf me hoop. Ik had gelukkig nauwelijks pijn en besloot ervoor te gaan.”
“Het was voor mij een verademing om na twee weken ziekenhuis bij Adelante terecht te komen. Ik kende Adelante van haar goede naam, of nee eigenlijk kende ik de naam ‘Hoensbroek’ van oudsher. Ik wilde alleen op de beste plek terecht komen en besloot de afstand van huis voor lief te nemen. Met als gevolg dat mijn man elke dag 110 kilometer enkele reis moest afleggen. Adelante voelde direct als een warm bad. Ik werd goed ontvangen, kreeg de hulp en verzorging die ik nodig had, iedereen was zo lief. Therapeuten en andere specialisten gaven me van begin af aan veel zelfvertrouwen. Ik durf in hun bijzijn veel meer dan normaal. Zij waren en zijn een enorme stimulans. Echt alleen maar lof! Ik had het geluk dat ik steeds met sprongen vooruit ging. De kracht in mijn armen en benen kwam goed terug, en nog steeds (augustus 2018, red.) verbetert het zich. Dit stimuleert natuurlijk heel erg. Ik realiseer me dat ik hier enorm veel geluk mee heb, veel andere mensen met een dwarslaesie zullen nooit zo ver komen. Daarnaast ben ik van begin af aan heel vindingrijk geweest. Ik was enorm beperkt, kon niets zelf, maar besloot niet bij de pakken neer te gaan zitten maar te vechten voor een doel: thuis zijn als mijn tweede kleinkind geboren wordt.”
“In het begin zat ik gevangen in mijn eigen lichaam. Maar toch besloot ik niet te mopperen. Ik heb altijd gedacht ‘ik kom hieruit’. Bij Adelante leefde ik van mijlpaal naar mijlpaal. Op 2 juni mocht ik voor het eerste een dagje naar huis, op 10 juli mocht mijn nekkraag af, sinds een week of vier kan ik zelfstandig naar het toilet en de douche, een week of twee geleden kon ik voor het eerst zelfstandig lopen met een stok… Ik ging en ga heel hard vooruit, maar dit kan ook plotseling stoppen. Maar tot nu toe is er alleen maar progressie. Mijn revalidatieprogramma bij Adelante bestaat met name uit individuele therapieën. Fysio, ergo, van alles wat. Sporten gebeurt meestal wel in groepsverband. Hele dagen maak ik me hier moe, het is een druk programma, elke werkdag tot 17.00 uur. Maar ik ken het woord moe niet. Ik probeer het beste uit mijzelf te halen, ik ben heel strijdlustig. Wat dat betreft had de slogan van Adelante (‘haal het beste uit jezelf’, red.) niet beter bij mij kunnen passen. Ik vind het fijn dat mij door de therapeuten gevraagd wordt waar ik me op wil focussen, en dat we vervolgens dát gaan oefenen. Ik had aangegeven graag naast mijn man boven in ons bed te willen slapen, en dus trap te willen kunnen lopen. Vervolgens hebben we daar dagen op getraind en toen kon ik het.”
“Voor alle artsen, therapeuten en verpleegkundigen heb ik alleen maar lof. Je moet het zelf doen maar zij waren en zijn een enorme stimulans. En ook mijn man heeft me van begin af aan super verzorgd. Zonder zijn steun zou ik nooit zover zijn gekomen. En nu mag ik bijna naar huis. Dat is maar goed ook, ik ben er klaar voor, het is lang genoeg geweest. Ik mag zonder medicijnen naar huis en hoef alleen nog terug te komen voor dagbehandelingen, acht weken lang, drie keer per week. Ik heb me als nieuw doel in mijn hoofd gezet om weer te leren fietsen en daar ga ik voor!”