“Van het ongeluk weet ik niks meer”, vertelt Martin. “Er is me verteld dat mijn boven- en onderbeen in onmogelijke posities lagen en dat hulpverleners in eerste instantie dachten dat ik dood was. Drie operaties volgden. Mijn bovenbeen was op drie plekken gebroken en er werd een pin in gezet. Maar mijn onderbeen was niet te redden, ik had geen gevoel meer en van onderaf begon mijn been af te sterven. Ik was boos op mezelf, hoe had ik zo stom kunnen zijn? ‘Haal maar eraf!’ riep ik, maar ondertussen zakte de wereld onder me vandaan. Na de amputatie durfde ik niet onder de deken te kijken. Toen ik werd overgeplaatst naar Adelante, durfde ik de eerste weken ook niet van mijn kamer. Na een paar weken ging het langzaam beter. Maar echt accepteren zal ik het nooit.”
Van een hele drukke jongen, naar bijna niks meer kunnen. Dat was een fikse omschakeling. Martin: “Ik heb een flinke stap terug moeten doen. Mijn oude leven bestond niet meer, ik kon bijvoorbeeld niet meer in mijn huis blijven wonen. Gelukkig heb ik in het ziekenhuis een relatie gekregen met mijn huidige partner, waar ik heel veel steun aan heb. De tijd bij Adelante was zwaar maar ook fijn. Ik leerde veel mensen kennen en had een fijne tijd met mijn vaste groepje. Er was veel herkenning, en dat schept een band. Toen ik na drie maanden naar huis mocht begon de jarenlange ellende met protheses. De ene ontsteking na de andere volgde. Ik heb van alles geprobeerd, wel zeven verschillende protheses, laserbehandelingen, niets hielp. Ik bleef huidproblemen houden, met name door de koker die om de stomp moet, die aan alle protheses zat. Om de haverklap zat ik weer thuis in mijn rolstoel en kon ik niets meer. Het werd van kwaad tot erger en dat bracht de nodige frustraties met zich mee.”
“Mijn revalidatiearts bij Adelante vertelde mij op een gegeven moment over de innovatieve osseointegratieprothese*. Vooralsnog was dit alleen mogelijk in Australië én Nijmegen. Op dit moment komen slechts zo’n honderd mensen per jaar hiervoor in aanmerking. Na onderzoeken in Nijmegen bleek mijn been geschikt. Na dertien maanden wachten was ik op 25 augustus 2017 aan de beurt. Ik vond het heel erg spannend. Voor de ingreep zijn twee operaties nodig. Bij de eerste hollen ze het bot uit en wordt er een dikke ijzeren pin in gezet. Dit was heel erg pijnlijk. Zo’n tien weken later op 3 november volgde de tweede operatie; op de eerder geplaatste pin werd een koppelstuk geplaatst. Het was allemaal erg heftig, maar de genezing ging best snel. Eén week na de tweede operatie startte ik met revalideren bij Adelante in Hoensbroek, deze keer poliklinisch, ik hoefde niet te blijven. Ik was de eerste cliënt met een klikprothese bij Adelante. Ik vond het spannend, maar had absoluut vertrouwen door mijn goede ervaringen. Tot voor kort kon revalidatie alleen in Nijmegen plaatsvinden. Ik was dus heel erg blij dat dit in Limburg ook mogelijk was, zo dicht bij huis.”
“Zo’n twee weken na de tweede operatie mocht ik voor het eerst proberen te staan op mijn nieuwe been. Mijn prothese werd aangeklikt en gepast. Daarna startte ik met drie keer per week fysiotherapie, dat is super en gaat ook supergoed. Ik krijg looptraining, binnen en buiten en sport veel. We oefenen nu ook trappen en dergelijke. Ik oefen individueel en met een vaste groep. Samen fitnessen en zwemmen, dat is gewoon heel prettig. Ik ga met de week vooruit en kan sinds januari zelfs al zonder krukken én zonder stok lopen. Ik krijg veel reacties van mensen, veel vragen. Iedereen is positief en nieuwsgierig. Omdat het zo’n vernieuwende prothese is, vragen veel specialisten en cliënten om het te mogen zien, daar heb ik geen enkel probleem mee. Iedereen is even enthousiast. Mijn kinderen vinden mijn prothese stoer, ze noemen me ‘Robocop’.”
“Al met al heeft de klikprothese mij veel goeds gebracht. Het is gemakkelijk; met één klik is de prothese eraf of weer erop, handig met douchen en dergelijke. Ik heb geen ellende meer met een koker die huidproblemen veroorzaakt, ik ben af van alle frustraties. Het enige dat ik moet doen is twee keer per dag de wond schoonmaken voor de rest van mijn leven. Ik kan mijn been weer buigen, bijvoorbeeld als ik zit. Eerst kon de prothese alleen maar vooruit blijven steken. Hierdoor kan ik ook weer goed fietsen. En daarnaast zit kleding tien keer beter, omdat ik nu geen dikke knie meer heb door de koker. Voor mij is het dé oplossing.”
“Wat mij heeft geholpen om het beste uit mezelf te halen ondanks de ellende? Veel therapie en veel praten. Acceptatie is lastig, maar praten helpt om het een plek te geven. En een dosis humor, dat relativeert. Ik flauwekul bij Adelante steeds met iedereen en maak voortdurend grapjes over mijn been. Vanwege een probleempje met mijn knie duurt de revalidatie iets langer dan voorzien. Maar als ik binnenkort klaar ben ga ik me focussen op een nieuw doel; over een jaar hoop ik weer te kunnen sporten, dan is het bot sterk genoeg. Ik wil de Nijmeegse vierdaagse lopen met een paar man, daar ga ik voor. En ik heb één voordeel; ik kan maar aan één voet blaren krijgen!”
*Osseointegratie is een term voor het proces van hechting van botcellen aan metaal. Bij mensen met een beenamputatie wordt een titanium implantaat geplaatst in de mergholte van het bot in de stomp. Door het gebruik van titanium met speciale coating hecht het bot zich aan het implantaat en zorgt zo voor een uiterst stevige binding. Het voelt weer als onderdeel van het lichaam en het bot kan weer op een normale manier belast worden. Lees meer: