“Van het ongeval in 2015 kan ik mij niet veel herinneren. Toen ik uit het ziekenhuis kwam kon ik niet lopen en niet praten. Ik ben toen eerst thuis geweest; ik leerde weer praten maar direct naar Adelante gaan was beter geweest. Toen ik uiteindelijk revalideerbaar was begon een zoektocht waar ik thuis hoorde. Het was niet duidelijk wat ik had; men dacht ook aan een conversie maar er leek meer mis. Ik volgde een traject binnen de pijnrevalidatie van Adelante en ben erg tevreden met het verloop van mijn revalidatie.
In eerste instantie probeerde ik veel sportactiviteiten maar voor sommige was het nog te vroeg. Vooral van rolstoelrugby vond ik dat zeer jammer. Ik was vooraf bang mijn nek te bewegen en hier ging het er ruig aan toe en werd ik letterlijk ‘geramd’. Ik vergat dat ik iets had en beleefde momenten van niet gehandicapt voelen. ‘Je bent niet zielig, iedereen zit in een rolstoel’. Het bleek iets te belastend voor mijn lijf en dat vond ik erg. Mijn lijf liet me weer in de steek. Voorlopig kan het niet maar ik hoop het ooit te gaan doen als hobby.
Ik heb op hoog niveau gedanst en gaf les in rolstoeldansen; bij Adelante bestond er buikdansen ook voor rolstoelers. Het was fijn maar ook confronterend. Ik zag mezelf in de spiegel in een rolstoel naast een staande. Het één worden met de muziek voelde weer lekker en ik merkte dat je vanuit de rolstoel toch iets kunt. De contacten met anderen waren fijn; samen iets leuks doen en plezier maken. In zwemmen kan ik mij minder uitleven maar ik voel gewoon dat het goed voor mijn lijf is. Conditioneel is het ook goed. Ik ben meer aan het werk dan aan het genieten maar het is belangrijk voor mij. Tafeltennis was een onverwachte verrassing. Ik had er niet veel mee maar het is veel meer sport dan ik dacht. Ook hier vergeet ik dat ik in een rolstoel zit en het groepsgebeuren trekt mij erg aan; de lol, de zelfspot.
Hoogtepunt voor mij was de ‘hippo-therapie’. Na mijn ongeluk heb ik mijn paard weg gegeven. Ik kon het toch niet meer en was bang voor meer letsel als ik het ging proberen. In het gesprek bij het Adelante Sportloket werd ik gemotiveerd het eens aangepast te proberen. Vanuit het Sportloket werd geregeld dat ik naar een aangepaste manege kon gaan. Met een lift werd ik op het paard getakeld en tijdens het rijden werd ik begeleid. In het begin confronterend omdat het voelde alsof ik er vanaf viel. Ik kreeg wat meer vertrouwen en na tien minuten ging ik draven. Ik dacht: ik kan dit nog, ik kan mijn lichaam meer vertrouwen. De ruiter in mij kwam naar boven en het gevoel van voor het ongeluk kwam terug. Ik was niet bang. Mijn paard heb ik terug laten komen en thuis heb ik nog een westernzadel waardoor ik meer steun heb. Ik ga zeker weer paardrijden maar wel met begeleiding. Ik bedacht mij dat dit een van de weinige manieren is om met mijn kinderen naar het bos te kunnen.
Doordat ik de kans heb om sporten te proberen krijg ik een breed scala aan mogelijkheden waarmee ik in de thuissituatie aan de slag kan. Met sporten vergeet je je beperking en ga je makkelijker over de ‘durfgrens’ heen. Sport hoort bij ons leven, dat is een feit. Dat ga ik door de rolstoel echt niet laten."