“Door mijn verhaal te doen, wil ik andere revalidanten een hart onder de riem steken”, vertelt Dymph. Het gaat relatief goed met haar, nu, zo’n vijf maanden na het ongeluk. “Maar dat ging niet vanzelf. Ik heb er heel hard voor moeten werken.”
Stap voor stap
Dymph: “De klinische opname bij Adelante vond ik heel zwaar. De pijn vond ik het ergste. En ik móest zoveel. In het begin dacht ik ‘laat mij maar lekker liggen’, maar ik moest mobiliseren. Ik moest weer leren lopen, dat was mijn doel. En dat zou me gaan lukken ook, beloofde mijn therapeut. Hij heeft gelijk gehad. Eerst zag ik zelf niet dat ik vooruit ging. Ik was wanhopig en negatief. Anderen wezen me op de stapjes vooruit, en het klopte. Op een gegeven moment vond ik het zo zielig voor mijn man dat hij steeds mijn rolstoel moest duwen, dat was de druppel. Stap voor stap leerde ik weer lopen. En wat was ik blij. Het doorliggen, dat was namelijk echt heftig. En de totale afhankelijkheid, de betutteling. Vreselijk! Ik heb wekenlang individuele behandelingen gehad, op mij afgestemd en dat was erg prettig. Ik ben niet zo van de groepsactiviteiten, ik heb ook mijn rust nodig. Verder was ik vooral veel bezig met beter worden en schrijven en tekenen, collages maken, muziek luisteren en meditatie. Gelukkig steunde Adelante mij hierin enorm, en namen ze mij en mijn werken serieus.”
Van alle kanten tegelijk
Dymph vervolgt: “De multidisciplinaire aanpak van Adelante was heel fijn. De verpleegkundigen op de afdeling die me zelfstandig maakten, de artsen die me moed gaven, de fysiotherapeuten die me leerden lopen, de ergotherapeut die me dagindelingen liet maken om structuur te krijgen. En bij wie ik tijdens de eerste sessie een pan pompoensoep uit mijn handen liet vallen. De geestelijk verzorgster die zorgde voor mooie gesprekken waardoor ik alles in een breder perspectief plaatste. De maatschappelijk werkster die me hielp met praktische zaken zoals belastingen en dergelijke. De psycholoog met de traumaverwerking, de cognitief therapeut met de discussie over een nieuwe fiets, de bewegingsagoog die me weer op de fiets zette en mij het vertrouwen en de moed gaf. De mensen van het restaurant die altijd even met me meekeken of de soep gluten- en zuivelvrij was… Ik werd van alle kanten tegelijk ‘aangepakt’ en geholpen. Ik ben ze allemaal enorm dankbaar.”
Veranderd
“En dan nog de mederevalidanten die mij moed gaven, waarin ik herkenning zocht. Je weet pas wat het is, als je het zelf hebt meegemaakt. Alles bij elkaar ben ik het leven meer gaan waarderen en gaan vertrouwen dat hoe dan ook alles goed komt. Ook mijn man werd steeds bij het traject betrokken. Hij vond de behandelwijze van Adelante, met een plan van aanpak, verhelderend. Mijn revalidatie viel midden in de verbouwingen van Hoensbroek en de overgang naar ‘Anders Werken’ voor de behandelaars bij Adelante. Hier heb ik echter totaal geen last van gehad, ik heb het juist fijn gevonden. De vernieuwbouw heeft zoveel moois opgeleverd; veel licht, veel kleuren, een echte bijdrage aan een fijne omgeving, een healing environment. Ik kan maar één echt nadeel noemen aan mijn tijd bij Adelante en dat is het eten. Ik ben vegetarisch en heb daarnaast een gluten-, zuivel- en glucosevrij dieet. Daar werd helaas maar weinig rekening mee gehouden. Mijn eigen eten heb ik dan ook enorm gemist.”
Sociaal geëngageerd
“Na thuiskomst heb ik nog lange tijd in een ziekenhuisbed in de woonkamer gelegen. Ik ging drie keer per week naar de dagopvang bij Adelante. Ik verheugde me het meeste op het zwembad. Heerlijk gewichtloos lopen in het water, heel rustgevend. Nu ook de dagbehandelingen erop zitten is er een groot gat in mijn agenda gevallen, dat is wennen. Ik zag er van tevoren zelfs tegenop. Nu richt ik me samen met Berto weer op alle sociale projecten waar we voor mijn ongeval ook mee bezig waren. We hebben samen een stichting voor sociale ecologische projecten, Stichting Safarana, waar we heel druk mee zijn. Het voelt heel goed om na zo’n tijd weer onder de mensen te zijn; dat is ook echt een tip voor andere revalidanten.”
Sociaal vangnet
“Wat een turbulente tijd is het geweest alles bij elkaar en wat een impact heeft het op mij, mijn relatie en mijn omgeving gehad! Het belangrijkste gevoel dat is blijven hangen, is dat ik me na het ongeluk zo gesteund voelde. Ik ben gelukkig gezegend met hele lieve familie en goede vrienden. Ik heb meer dan ooit geleerd wat een goed sociaal vangnet toch belangrijk is. Verder wil ik nu en in de toekomst vooral gelukkig zijn. Ik doe nu de dingen die me gelukkig maken zoals creatief en sociaal bezig zijn en veel schrijven. Dat laatste is ook heel goed voor de verwerking. Inmiddels, na een heel lang traject inclusief fietslessen, heb ik zelfs weer durven fietsen op een elektrische minivouwfiets met veel minder valrisico vanwege het lage zwaartepunt en de achterwielaandrijving. Het ongeval heeft me veranderd. Ik zag te weinig wat voor een goed leven ik had. Nu denk ik ‘tel je zegeningen, gezondheid is niet zo vanzelfsprekend!’.”
Dymph maakte twee collages voor Adelante, ter ere van de (her)opening. Achterop schreef ze haar verhaal. De collages hangen in de oefenzaal van ATO.
