“Mijn goede vriend die naast me zat heeft het ongeluk niet overleefd. Ik hoorde het pas nadat ik 1,5 maand later uit coma kwam, maar hij is ter plekke overleden”, vertelt Donny. “Ikzelf had twee benen verbrijzeld, een duim en arm in de kreukels, mijn schedel lag open, een oog hing eruit, mijn kaken waren gebroken, ik had een snee in mijn hals… Ik kan me het ongeval nog goed herinneren, de tijd direct erna ook, maar daarna raakte ik dus in coma. Ik woonde destijds met mijn zoon Marijn (toen 1,5, red.) en (inmiddels ex-) vrouw in Zuid-Limburg en lag in het MUMC+. Na 1,5 maand in coma was ik nog een maand lang totaal van de wereld. Ik had niet eens door dat ik geen onderbenen meer had. Toen ik dat wel in de gaten kreeg bleef ik ondanks alle ellende toch overeind. Ik bleef alles zien als uitdaging, niet als probleem.”
“Na vier maanden ziekenhuis kwam ik bij Adelante terecht. Daar heb ik een fijne tijd gehad. Verpleging en therapeuten hadden wel eens moeite met me, ik was bikkelhard voor mezelf. Ik trainde veel harder dan toegestaan, legde mijn lat op 300%. Ik stopte zonder toestemming met alle medicijnen, wilde het zelf doen. Maar voor mij hielp het. Ik trok mederevalidanten uit bed, ik motiveerde ze, praatte met ze. En als iemand klaagde zei ik ‘wil je met mij ruilen?’. De mensen bij Adelante zijn geweldig voor me geweest. Ik werd goed uitgedaagd. Als ik hulp wilde vroeg ik het wel. Een psycholoog heb ik nooit nodig gehad. Wel kort geprobeerd, maar dat werd niks. Ik kon het zelf. Na elf weken Adelante was ik er klaar mee. Mijn revalidatietijd zat er nog niet op maar ik wilde per sé thuis verder. Met mijn twee protheses ging ik.”
“De tijd hierna was niet makkelijk. Ik verloor niet alleen mijn benen maar ook mijn vriend, mijn vrouw, het contact met mijn zoon, mijn bedrijf, mijn huis. Maar ik wilde me niet verliezen in boosheid en verdriet, daar los je niets mee op. Ik bleef vechten en werd weer mijn ondernemende ik. Zo ging ik vrijwilligerswerk doen als ervaringsdeskundige in een ziekenhuis, dát doen wat ik zelf gemist had. Ik beantwoordde vragen en gaf advies aan mensen die een amputatie moesten ondergaan of net hadden ondergaan. Ook ging ik weer van start met allerhande andere zaken. Mijn koibedrijf was er dan niet meer, maar mijn ondernemende geest was er absoluut wel nog. In die tijd ontstond ook het idee voor mijn boekje ‘Opa & Sophie’. Mijn eigen zoon is niet goed voorgelicht over mijn amputaties en protheses. Mede doordat ik zag hoe hij ermee worstelde wilde ik iets verzinnen zodat andere kinderen er beter mee om zouden leren gaan. Ik wilde hen op een speelse manier duidelijk maken dat iemand ook na amputatie(s) zichzelf blijft.”
“Ik leerde Marijke Witman al kennen tijdens mijn werk ruim voor het ongeval. Toen ik het idee voor een boek had dacht ik aan haar; ik ben geen schrijver, zij wel. Samen kwamen we Mientje Meussen op het spoor die de illustraties verzorgde. Een mooie samenwerking van zo’n 15 maanden die een bijzonder boek heeft opgeleverd. Ik wil geen geld verdienen aan Opa & Sophie, daarom kost het ook maar €14,95* (hardcover, met grote letters en prachtige illustraties, red.). Mijn doel is anderen helpen. Het boekje kwam uit op 12 april 2018, exact zes jaar na het ongeval. Dat was bizar toeval! Het is heel goed ontvangen, mensen zijn heel enthousiast en de recensies zijn lovend. Helaas heeft mijn eigen zoon het nog niet gelezen.”
“Nu, na 28 operaties ben ik ondanks alle verliezen blij, gelukkig en tevreden. En ik ben gekrompen, maar groter dan specialisten voorspeld hadden. Natuurlijk heb ik zeker nog wel wensen. Maar ik heb mijn leven weer aardig op orde, ben heel erg druk en succesvol aan het ondernemen met van alles en nog wat. Net als voor het ongeval. Ik doe alleen nog dingen die mij gelukkig maken. Laat de toekomst maar komen!”
*O.a. te bestellen via www.opaensophie.nl.