Luc: “Ik kwam bij Adelante terecht voor het complexe hartrevalidatieprogramma. Ik was heel angstig, onrustig, sliep niet meer. Ik was mezelf aan het verwaarlozen terwijl ik altijd erg op mijn verzorging gesteld was. Ik hield veel vocht vast en kon niks meer, durfde bijvoorbeeld geen trap meer op. Ik werd door de cardioloog doorverwezen naar Adelante en uiteindelijk verbleef ik hier (met een tussenpauze van vijf weken in het ziekenhuis) zo’n negen weken. Tien jaar geleden bracht ik ook al eens zes weken door bij Adelante, maar dit was geen goede ervaring. Ik was dan ook enigszins huiverig om weer te gaan. Maar wat was het een wereld van verschil met toen, een verademing!”
Luc vervolgt: “De eerste dagen heb ik het vertrouwen moeten krijgen. Physician assistant Sandra Schoonewille (gespecialiseerd in cardiologie, red.) heeft me overtuigd om te blijven. ‘Je kunt alleen maar winnen’, zei ze. En zo was het. Ik was helemaal op mijn plaats, voelde me erg thuis. Met name door het personeel; iedereen was zo aardig, begripvol en behulpzaam. Ze gaven me op de juiste momenten een arm om mijn schouder. Ik heb geweldige steun aan ze gehad. Ook lieten ze me vrij, er werd me niks opgelegd en juist dát werkte stimulerend. Ik moest niks, maar kon heel veel. Ik kreeg het vertrouwen om zelfstandig aan de slag te gaan naast de vele therapieën die ik volgde. Ik was bijna nooit op mijn kamer, ik reed rond in mijn rolstoel, oefende, maakte praatjes en bekeek urenlang de schilderijen aan de muren. Ik had met veel verschillende disciplines te maken en iedereen was even aardig. Van cardioloog tot verpleging en van therapeut tot maatschappelijk werker, dat ervoer ik echt als bijzonder. In de loop van de weken kreeg ik mijn angsten steeds verder onder controle, ik kreeg mijn zelfvertrouwen terug.”
“Adelante heeft me geleerd te leven met deze omstandigheden. Ik leerde rustig blijven en kreeg tips wat ik moet doen als mijn hart weer eens in de fout gaat. Op hun advies - en na een huisbezoek ten tijde van de revalidatie - zijn mijn huis en tuin volledig aangepast, denk aan een traplift en een codeslot op de voordeur. Ik mag geen auto meer rijden maar heb nu een scootmobiel. Ook krijg ik dagelijks buurtzorg en heb ik een alarm om mijn nek. Tevens krijg ik mantelzorg van mijn tweelingzus en heb ik een lieve zoon. Hierdoor kan ik toch in mijn huis* blijven wonen ondanks mijn zeer beperkte mogelijkheden. Mijn hart werkt momenteel nog maar voor 10% en ik kan niet meer geholpen worden. Ik ben een tikkende tijdbom maar ben niet meer bang voor de dood. Ik probeer het leven leuk te maken ondanks de beperkingen. Zo schilder ik bijna dagelijks in de fijne nieuwe tuinkamer aan mijn huis. Ik krijg mijn dagen wel om en doe vooral wat ik leuk vind.”
Luc is zijn hele leven al liefhebber van kunst. Luc: “Schilderkunst is al mijn hele leven erg aanwezig. Net als muziek, kleur en interieur. Al jong begon ik een handeltje in beschilderde melkbussen en later in mandflessen. Ik interesseerde me voor de verhalen achter (abstracte) kunst. Ik richtte graag huizen in voor mezelf en voor anderen en ontwierp zelfs zelf een woning. Na mijn scheiding ben ik heel veel gaan reizen en heb ik een aantal jaren in de wintermaanden in Thailand gewoond. Die verschillende culturen, ervaringen, daar ben ik enorm rijk van geworden. In Thailand pakte ik het schilderen weer helemaal op. Ook toen ik na een aantal jaren niet meer in Thailand kwam omdat ik te veel ellende zag, en ook mijn hartproblemen mij parten gingen spelen, ben ik blijven schilderen. Voor de hobby, niet als broodschilder. Ik maak wel regelmatig iets voor anderen hoor, maar ik wil er niets voor hebben. Als iemand heel blij wordt van mijn schilderijen dan word ik gelukkig. Schilderen is ontspannend, een fijne bezigheid.”
“Bij Adelante wist niemand van mijn schilderen af, ik loop er niet mee te koop. De verrassing was dan ook des te groter toen ik na mijn revalidatie een presentje kwam brengen. Ik wilde mijn behandelend arts mevrouw Balkestein en Sandra speciaal bedanken met iets blijvends. Ik maakte voor hen allebei negen abstracte kleurrijke doekjes. Toen ik het cadeau kwam brengen in mijn scootmobiel stonden ze perplex, ze waren verrast en vonden mijn werken mooi. Hun reactie deed me zó goed. Ze zouden er een mooi plekje voor zoeken. Een tijdje later werd ik gebeld door Adelante of ik langs wilde komen, ze hadden een verrassing voor míj. Toen ik aankwam bleek dat ze mijn 18 schilderijtjes op mijn gang hadden gehangen. Dat deed me wel wat! Ik had hier zoveel meegemaakt en nu hingen mijn werken hier aan de muur voor iedereen te bezichtigen. Ik hoop dat dit ook motiverend werkt voor andere revalidanten; dat ze zien wat je allemaal sámen met Adelante kunt bereiken. Want door Adelante heb ik weer een stukje leven terug gekregen.”
* Luc woont in een mooi ruim huis in Hoensbroek dat vol hangt met prachtige schilderijen van zijn hand. Van heel groot tot klein, maar allen kleurrijk en vooral héél mooi.
