"Dat met die stress snapte ik wel. In september 2013 overleed mijn vrouw aan de gevolgen van borstkanker. Ze was toen bijna 10 jaar ziek. Ik bleef achter met onze twee kinderen. Dat met die pijn snapte ik ook wel. Wat ik niet snapte was dat je via dat ACT-revalidatieprogramma met die pijn zou kunnen leren omgaan. Met een zogenaamde multidisciplinaire aanpak en dan ook nog in groepsverband notabene. En ik ben toch al niet zo van dat gedoe met zo’n groep. Ik was kritisch.
Gaandeweg het programma verdween die kritische houding al snel en maakte plaats voor verwondering en inzicht. Het inzicht dat het vooral eenzaamheid was, smerige, achterbakse, onredelijke, pijnlijke, laffe, verdrietig makende, soms ook vriendschappelijke, plotseling opduikende eenzaamheid, die mij zoveel stress bezorgde. Ook het verlies natuurlijk, het verdriet, de zorg voor, het mij zorgen maken, allemaal stressbezorgers, maar die eenzaamheid, die spant de kroon. En hoe bizar is het dat die eenzaamheid je bij de lurven kan pakken, ook al ben je te midden van de mensen waar je van houdt, om geeft en graag bij bent.
Ook gingen sommige mensen anders tegen mij doen in de loop van de tijd, mij negeren, ja zelfs wegduwen. Het leek wel of ze terugdeinsden omdat ik akelige dingen meemaakte. Waren ze zelf bang om akelige dingen mee te maken? Hadden ze het gevoel dat ik niet meer in hun groep paste of mocht zijn? Ik noemde dat ‘mijn pop-up eenzaamheid’. Te pas en te onpas pakte de eenzaamheid mij bij de lurven. Ik werd bang voor de eenzaamheid.
En toen, op een dag, in de groep, zei ik: “Ik ben eenzaam”. Ik werd meteen vriendelijk doch dringend door de therapeute verzocht op te staan en naar voren te komen. Zij deed samen met mij een oefening die mij zelf deed concluderen dat die uitspraak van mij “Ik ben eenzaam” niet juist, niet logisch, niet reëel was. Die dag heb ik iets geleerd wat ik de rest van mijn leven zal koesteren. Ik leerde te zeggen: “Ik ben Rolph”. Niet “Ik ben eenzaam” maar “Ik ben Rolph”.
En die eenzaamheid? Die zoekt het zich maar uit. En als die weer opduikt, dat doet die namelijk wel vaker, dan zeg ik dat die moet ophoepelen. Soms luistert die meteen, soms duurt het wat langer. Toch nokt die uiteindelijk af. En als die weer terugkomt, om wat voor reden dan ook en in welke omstandigheid dan ook, dan weet ik precies wat me te doen staat, want “ik ben Rolph”.
Wat er ook gebeurt in je leven. Verlies van je gezondheid, verlies door overlijden, verlies van een droom, verlies van verwachtingen, verlies van je eigenwaarde. Spreek je naam uit! Laat de wereld weten wie jij bent! Zo ontdek je dat je zelf de kracht hebt om de stress het hoofd te bieden."
Bovenstaande bijdrage ontvingen wij letterlijk van Rolph Stemkens. Bedankt Rolph!