“Op het toppunt van mijn PTSS leefde ik alleen nog maar binnen de vier muren van mijn huis. Zes jaar lang kwam ik de deur niet uit. Ik was angstig en zwaar depressief. Totdat Micky in mijn leven kwam”, vertelt Jacky. Samen met haar man Jan heeft ze sinds 2006 een stichting ‘Hond zoekt Huis’, waarmee ze honden uit Spanje redt en een goed thuis geeft. Micky kwam drie jaar geleden op hun pad. “Als pup van vijf maanden die bij zijn adoptanten niet meer welkom was, namen we Micky in huis. En er was direct zo’n enorme klik; Micky voelde me aan, reageerde op me, hielp me; hij maakte meteen onderdeel uit van ons gezin. Micky bleef bij ons en ik heb hem zelf opgeleid tot PTSS hulphond*. Met hem heb ik mijn eerste stapjes buiten weer gezet. Normaal zijn PTSS honden alleen voor ex-geüniformeerden beschikbaar. Ik heb dus enorm geluk gehad, het heeft zo moeten zijn.”
Dag en nacht waakzaam
Micky haalt Jacky uit voor haar benauwde situaties. Jacky: “Denk aan de kassa in een winkel; als ik in paniek raak omdat ik mijn pincode niet meer weet, leidt Micky me af door iets onverwachts te doen. Hij gaat dan bijvoorbeeld op mijn voet staan waardoor ik afgeleid word en de paniek wegzakt.“ Micky staat dag en nacht voor Jacky klaar, wijkt geen drie meter van haar zijde en hij maakt Jacky zelfs wakker als ze een nachtmerrie heeft. “Micky heeft me echt gered. Door hem heb ik mijn leven weer terug.”
Eerste hulphond bij Adelante
Eindelijk ging het de goede kant op met Jacky, totdat ze op 19 maart 2017 zeer ongelukkig ten val kwam en haar knie, voorbot en scheenbeen op heel veel plaatsen brak tijdens een vakantie. Alle hulpverleners accepteerden Micky meteen. “Hij mocht zelfs mee in de ambulance en mee naar alle onderzoeken. Dat was mijn redding. Ik was doodsbang, in het bijzonder voor ziekenhuizen, maar Micky leidde me af waardoor ik mijn focus op hem had en niet op het ziekenhuis en de pijn. Wij werden overal geaccepteerd omdat ze zagen dat we zo’n team waren.”
Na een week ziekenhuis in Apeldoorn en een operatie en anderhalve week verblijf in het ziekenhuis van Heerlen, ging Jacky naar Adelante in Hoensbroek voor een klinisch revalidatietraject. “Dat ging niet vanzelf. Honden zijn eigenlijk niet welkom, maar Micky is een hulphond. En zonder Micky kon ik niet starten met mijn revalidatie. Het had nog wat voeten in aarde, Micky was de eerste hulphond bij Adelante. Maar na spoedvergaderingen en het afspreken van regels, mochten we samen komen. Micky ging mee naar elke afspraak, elke therapie. Ik ben een waterrat en oefen graag in het zwembad van Adelante; Micky zit dan aangelijnd naast het bad. Een vertederend gezicht.”
Vrolijk duo
“Bij Adelante krijgen we heel veel aandacht samen. Niemand is het gewend, het is dus een apart gezicht een vrouw in een rolstoel met een loslopende hond. Frappant hoe goed Micky dit alles gewoon doet: hij kende mij niet in een rolstoel en is daar helemaal niet op getraind. Maar hij doet het gewoon: bijna alsof we een telepathische band hebben. In Adelante is Iedereen heel begripvol, ik heb alleen maar fijne reacties gehad van verpleging, therapeuten, artsen, maar ook van andere revalidanten. We horen steeds dat we zo’n vrolijk duo zijn, dat we twee zonnebloemen zijn. Micky brengt een vrolijke noot, en dat kunnen ook andere revalidanten goed gebruiken. Een huishond voor Adelante zou zo gek nog niet zijn!”
“Uit hygiënisch oogpunt vanuit Adelante mag niemand Micky aaien, maar ik laat het aan de mensen zelf over. Micky verbleef tijdens de klinische periode bij mij op de kamer, hij was echt de mascotte van de afdeling. ’s Nachts ging hij met Jan mee naar huis zodat Micky zelf ook zijn rust kreeg. Hij ving alle prikkels op, wilde ook andere depressieve mensen helpen. Maar ik blijf toch zijn eerste prioriteit.”
Positieve draai
Inmiddels gaat het naar omstandigheden goed met Jacky. Ze is thuis en komt drie keer per week naar Adelante voor dagbehandelingen. “Ik was links al motorisch gestoord mijn hele leven, dat scheelt. Ik weet dus hoe ik moet omgaan met enige beperking. Misschien dat dat ook helpt om het te accepteren. Het zit in me om oplossingen voor situaties te verzinnen, dat is een voordeel. Ik heb het wel gehad met die rolstoel. Inmiddels zijn we 18 weken verder en heb ik mijn eerste zelfstandige stapjes met een rollator gezet. Ik kom er wel. Samen met Micky en Jan gaat het me lukken. Ik haal het beste uit mezelf door alles een positieve draai te geven. Ik wil nooit meer in dat zwarte gat terecht komen.”
*Een PTSS-hulphond is een signalerings- of assistentiehond met een extra zintuig voor stress die wordt veroorzaakt door traumatische ervaringen.